Architektura obiektu jest utrzymana w tonacji skromnego historyzmu, w nieco przemysłowym wydaniu, z czytelnymi aluzjami do stylu romańskiego i gotyckiego.

Wieża w Lesznie posiada masywny ceglany cokół o średnicy zewnętrznej 13,6 m, odcięty od trzonu pasem granitowego gzymsu. Na wysokości ok. 23 m trzon przechodzi w głowicę.
Całkowita wysokość budowli wynosi ok. 28,8 m. We wnętrzu trzonu znajdują się kręcone schody wysokości ok. 20 m, wiodące na żelazną galerię podzbiornikową, z której przechodzi się do głowicy na pomost obsługowy wokół zbiornika wodnego o pojemności 400 m3.

Na przestrzeni listopada i grudnia 1898 r. samorząd nawiązał współpracę z Biurem Technicznym Budowy Wodociągów kierowanym przez inż. Franza Salbacha z Drezna. Do maja 1899 r. Salbach przesłał do Leszna swój projekt wodociągu, szacowanego na 338 000 marek. Na posiedzeniu Rady Miejskiej w dniu 10 maja 1899 r. rajcy uchwalili, że będzie realizowany – z pewnymi zmianami – projekt Salbacha, zakładający już budowę wieży nie w Zaborowie, ale przy ówczesnej Promenadzie Północnej, czyli przy ob. ul. J. Poniatowskiego.

Wieża została wzniesiona w najwyższym punkcie miasta, czyli w jego północnej części. Dzięki temu można było zredukować jej wysokość, a zatem i koszty budowy.

Realizację obiektu samorząd zlecił leszczyńskiemu mistrzowi murarskiemu i ciesielskiemu Heinrichowi Müllerowi, który 17 sierpnia 1899 r. rozpoczął wykopy pod fundamenty, a w połowie listopada wysokość budowli osiągnęła już 12 m. W dniu 15 października 1900 r. rozpoczęła się regularna eksploatacja obiektu, trwająca do 1980 r., kiedy zbiornik wody wyłączono z ruchu. (źródło: fluidi.pl)