Ratusz podlegał kilkukrotnym przebudowom (1767, 1786, 1817, 1906). Ponad portalem wejściowym umieszczono kartusz herbowy Sułkowskich Sulima (1738) oraz Iusticię – personifikacja prawa i sprawiedliwości, która w prawej ręce trzyma miecz, a w lewej wagę. Na fasadzie umieszczono także liczne tablice pamiątkowe, m.in. wmurowana z okazji 300-lecia urodzin króla Stanisława Leszczyńskiego, tablica upamiętniająca 400-lecie miasta oraz poświęcona żołnierzom garnizonu Leszno, broniącym miasta w 1939. W niektórych salach zachowały się sklepienia kolebkowe z lunetam.

Reprezentatywnym pomieszczeniem budynku z pewnością jest ulokowany na parterze Gabinet Prezydenta Miasta, w którym Pan Prezydent przyjmuje delegacje odwiedzające Leszno, w tym również gości z zagranicy. Innym, równie charakterystycznym, pokojem jest Sala Urzędu Stanu Cywilnego, znajdująca się na pierwszym piętrze. W tej właśnie sali odbywają się uroczystości zawarcia związku małżeńskiego oraz podejmowane są, obchodzące zaszczytne jubileusze, pary małżeńskie. Ratusz ponadto, służąc dwiema salkami konferencyjnymi, gości uczestników różnego rodzaju spotkań i konferencji. Jednak Ratusz to nie tylko sale i gabinety, bowiem na drugim piętrze znajduje się galeria Miejskiego Biura Wystaw Artystycznych, w której odbywają się wystawy czasowe otwarte dla zwiedzających. Poza tym w budynku mieści się Restauracja, która w okresie wiosenno – letnim poszerza swą działalność o ogródek wiedeński przylegający do tej zabytkowej budowli. Historia Ratusza Główną dominantę leszczyńskiego Rynku stanowi wznoszący się w jego środkowej części ratusz. Pierwszy murowany obiekt powstał w tym miejscu w okresie największej prosperity miasta w latach 1637-39. Jego przybliżony wygląd znamy dzięki rycinie Tscherninga z ok. 1650 roku, ten ogólny przekaz ikonograficzny zdają się potwierdzać również badania architektoniczne obiektu, zachowanego jak się okazuje w bryle zasadniczo do dziś. Budynek można, zatem rekonstruować jako piętrowy, kryty dachem pogrążonym, z attyką i niezbyt wysoką wieżą zwieńczoną dekoracyjnym hełmem. Z tego najstarszego obiektu zachowały się do dziś eksponowane we wnętrzu tablice fundacyjne z rzeźbionych herbem miasta zdobiące pierwotnie elewacje. Nieco inaczej niż obecnie została rozwiązana artykulacja okien południowej elewacji, czego ślady uwidocznione zostały po ostatniej renowacji we wnętrzu Sali Rady na piętrze. Obecna forma obiektu jest zasadniczo efektem przebudów po kolejnych pożarach, gdy dokonano podwyższenia wieży oraz zmian wystroju elewacji. Charakterystycznego, zachowanego do dziś opięcia elewacji parami kolumn w narożach dokonano zapewne po pożarze w 1707 roku. Wtedy też budynek nakryto wysokim dachem łamanym (tzw. dach polski), znanym z XVIII wiecznych widoków. W latach 80 XVIII wieku powrócono do dachu ukrytego za tralkową attyką.

źródło: leszno.pl